Ο δρόμος γεμίζει και μόνο τότε εξηγήται το νοημά του...

Είναι κοντά η αναρχία μας τραγουδούν τα Μεθυσμένα Ξοτικά. Η προηγούμενη ανάρτηση μας έδωσε την ώθηση να ανεβάσουμε αυτό το video.

Ζούμε σε μία μικρή ,όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, κοινωνία που το κάθε τι θα μεγαλώνει όταν εκφράζετε μονάχα απο αυθορμητισμό και μία νεανική δυναμική. Φεύγεις από την μικρή σου καθημερινή φυλακή και πας εκεί που η φωνή σου δεν θα μείνει μετέωρη. Κατεβαίνεις μπαίνεις χύμα σε όποια παράταξη σου καρφώθει. Όλοι φαίνονται γνωστοί. Καθηγητές δίπλα σου με πανό και χιλιάδες φωνές να δημιουργούν ένα θόρυβο. Όλοι είναι μαζί. Ποδήλατα, graffitades να ρίχνουν βιαστηκά σε ένα τοίχο ένα μικρό συνθημα. Μικροπωλητές με κουλούρια να τα πετάνε στα ΜΑΤ και να τα δίνουν στα παιδιά. Πλανώδιοι αλλοδαποί να ξεγιελούνται από την κρυφή ειρωνία της κατάστασης και παραμερίζονται πουλώντας με ένα στημένο χαμόγελο μικρά μεγάφωνα. Ο άθλιος ήχος από τα μισοκατεστραμμένα μεγάφωανα του υπό κατάληψη πανεπιστημίου. Οι καταστηματάρχες βγαίνουν στο δρόμο, κλειδώνουν, κατεβάζουν τα προστατευτική κυκληδώματα στα καταστήματα και χωρίς να έχουν κάτι να χάσουν ορμάνε στην πορεία. ΑΝΤΕ...η πορεία αρχίζει. Περπατά ουρλιάζοντας όσα συνθήματα τΗς πρωτοέρχονται. Δεν χάνει το ηρμό. Πανό μικρα,μεγάλα. Στα στενά περιμένουν στημένοι οι παρεξηγημένοι άνδρες των ΜΑΤ που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι έχει απογίνει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Παιδιά 20 χρoνών που δεν κατάφεραν να βρούν δουλειά ακούνε τις εντολές των μεγάλων χελώνων. Πετάνε το πρώτο δαρκυγόνο χωρίς καμμία ένδειξη αναταραχής. Ο αέρας γεμίζει καπνό. Το πλήθος σπάει,σκορπίζεται. Ουρλιάζοντας,πέφτοντας κάτω. Λίγα μέτρα από τη βουλή 6 καλογυαλισμένες κλούβες κλείνουν το δρόμο για δημοκρατία. Καταστολή στην καταστολή πετάγετε η πρώτη μολότοφ. Πανικός καλύπτοντας τα μάτια σου τρέχεις πρως το κύριο μέρος. Μπορείς να διακρίνεις 20 άτομα και μερικούς ''κουκουλοφόρους'' να κατεβαίνουν απο τα πισινά των αστυνομικών. Παντού. Ένα παιδί συλλαμβάνετε και ένα πλήθος περικυκλώνει το σημείο της επιβαιβέωσεις της κρατικής ασφάλειας που μόλις είχε προστατέψει την κοινωνία από ένα παιδί. Χειρονομίες κατικής τρυφερότητας και μία ακόμα ομάδα να καταφτάνει. Ξεφεύγεις από το χαλασμό. Τα παιδιά είναι στους δρόμους ξανά νιώθωντας ένα πραγματικό πηγαίο κρατικό μίσος.

Η ιστορία επαναλαμβάνετε. Εμείς όμως δεν έχουμε ήρωωες πια. Βγαίνουμε στο δρόμο γευόμενοι την νέα παραλαβή δακρυγόνων. Μάλλον για αυτό οι αστυνόμοι έχουν γίνει Μπάτσοι και γουρούνια και δολοφόνοι. Μάλλον για αυτό οι μολότοφ μας γεμίζουν το μεγάλο κενό της εφηβικής μας έκρηξης. Αφήστε λοιπόν τη λάβα να κυλήσει...